بسیاری از نشانه‌های ظهور به مجرد قرار گرفتن در زمره علائم غیرحتمی، با هجر و بی‌رغبتی محققانِ عرصه مهدویت روبه‌رو شده‌اند. این درحالی است که بررسیِ همه‌جانبه روایاتِ مربوط این بخش از معارف مهدوی چند نکته را به اثبات می‌رساند: نخست این‌که، بخش قابل توجهی از این قبیل روایات، در زمره روایات مشترکی قرار می‌گیرند که در منابع رواییِ فریقین بیان شده‌اند. دوم این‌که، در این روایات علیرغم ظاهرِ منافی با پدیده‌های طبیعی، پس از بررسی‌های علمی، در چهارچوبِ رخدادهای طبیعی قرارگرفته، و نمی‌توان آنها را به عنوان پدیدهای خارق‌العاده قلمداد کرد که خارج از ظرفیت دانش بشر است. و سوم این‌که، محتوای بسیاری از این نشانه‌ها علیرغمِ ظاهر متفاوت با یکدیگر، در تعاضد با هم، در پیِ اثباتِ پدیدهای واحدند که تأثیر قابل توجهی در رخدادهای پس از ظهور دارد. یکی از این نشانه‌ها خورشید و ماه گرفتگیِ در غیر زمان متداول است که افزون بر آن‌که خودش در منابع رواییِ شیعه و سنی نقل شده، با پنج دسته از روایاتِ موجود درمنابع فریقین نیز مورد تأیید قرار می‌گیرد.
