1
دانشجوی کارشناسیارشد علوم قرآن و حدیث پردیس فارابی دانشگاه تهران
2
استاد پردیس فارابی دانشگاه تهران
3
دانشیار پردیس فارابی دانشگاه تهران.
چکیده
عدالتگستری مهدوى به عنوان ارزشمندترین رهآورد عصر ظهور، است. یکى از راههاى درک این تعبیر و شناخت ابعاد و عمق آن، بررسى همهجانبه از تعبیر «ظلم بشرى» پیش از ظهور است؛ زیرا تعابیر «عدالت» و «قسط» با «ظلم» و «جور» جایگزین یکدیگرند. مقوله «ظلم» در مصادر فریقین به سه نوع تقسیم شده است؛ ظلم نابخشودنى، ظلم غیر واگذاشتنى و ظلم بخشودنى. چون در ماهیت این سه نوع ظلم درنگ کنیم ریشۀ همۀ آنها را در شرک خفی و جلی انسان با غفلت او از یکتاپرستی مییابیم، پس عدالت بعد از ظهور، نقطه مقابل شرک، در توحید شناسی و توحیدگرایی است. عصر ظهور، عصر تجلی حقیقت توحید و ظهور حقیقت در عالم است و آیندۀ بشریت دینداری خواهد بود و زمین از آن بندگان صالح خداست. از راههای رسیدن به توحید در روایات، معرفت امام است. این مقاله به دنبال بررسی چگونگی رسیدن انسانها به معرفت توحیدی از رهگذر معرفت امام در عصر ظهور است و به این نتیجه میرسد که معرفت امام به معرفت توحیدی هم طریقیت دارد و هم موضوعیت. هر چند در عصر غیبت رسیدن به این معرفت امکان دارد؛ ولی در عصر ظهور که عصر غالب آمدن دین ولایی بر جهان هستی است، با حضور امام تحقق مییابد و کل بشر به سهم خود به معرفت توحیدی نائل میآید و امام با سیره گفتاری و سیرۀ ولایی خود باعث معرفت توحیدی میشود.