بیمعنایی زندگی و اندیشههای پوچگرایی، از بحرانهای انسان معاصر است که پیآمدهای بسیاری همانند انحطاط خانواده و آسیبهای روحی و روانی را به دنبال داشته است. اندیشهورزان امروزی در رویارویی با این بحرانها، هر راهی جز ایمان دینی را سنجیدهاند که البته افادهای ننموده و بشریت بیش از پیش در منجلاب این تباهی فرو رفته است. با وجود این، باورهای دینی از جمله اندیشة مهدویت در مقابل این هجمه میتواند سدّی پدید آورد و بشر امروزی را از این بحران برهاند. این نوشتار به چگونگی تأثیرگذاری اندیشة مهدویت و مبانی آن در عبور از نیهیلیسم و معناداری زندگی میپردازد و رهآوردهای باورداشت حضور امام و انتظار سازنده را در رفع پیآمدهای نیهیلیسم بیان میکند.