با غیبت امام دوازدهم، شیعیان، مسلمانان و همۀ جهانیان دچار محرومیتی جانکاه و عمیق شدند. شیعه در این عصر با پذیرش مسئولیت تاریخی خود برای خروج از این محرومیت، چشم به راه موعود و عصر ظهور، به انتظار ایستاد؛ انتظاری که بار سنگین رسالتِ زمینه‌سازی برای ظهور را با خود به همراه داشت؛ چرا که انتظار عمل است و برترین عمل‌ها (افضل الاعمال انتظار الفرج)، جهاد است و بهترین جهادها (افضل جهاد امتی انتظار الفرج). انتظار آمادگی است و زمینه‌سازی (من انتظر امراً تهیّأ له)؛ آمادگی و زمینه‌سازی برای همۀ خوبی‌ها و زیبایی‌ها و رهایی از همۀ حرمان‌ها و محرومیت‌ها. انتظار تعهد است و مسئولیت (المنتظر لامرنا کالمتشحّط بدمه فی سبیل الله) و این همه یعنی رسالت بزرگ شیعه و میثاق تاریخی او در غیبت امام در هر صبح و شام (و انتظر الفرج صباحاً و مساءاً). رسالت منتظران در عصر غیبت، زمینه‌سازی برای ظهور است؛ «یخرج ناسٌ من المشرق فیوطّئون للمهدی یعنی سلطانه»، «لِیُعدنّ احدُکم لخروج القائم ولو سهماً»، «من ارتبط دابة متوقعاً به امرنا». زمینه‌سازی کلمه نیست، روح است و معنا، حرکت است و پویایی، شور است و نشاط. زمینه‌سازی همراهی با امام و هم‌افق شدن با اهداف بلند و میثاق با آرمان‌های بالنده اوست.
