متکلمان شیعه در لزوم بعثت انبیا: و همچنین در ضرورت نصب امام و وصی، بر قاعده لطف تکیه کرده‌اند؛ حال آن‌که وجوب هدایت به مثابه قاعده‌ای برگرفته از آیه Gإِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدیٰF و متکی به برهان عقلی درخور توجه بیشتر است؛ قاعده‌ای که گستره‌ای وسیع از مسائل نبوت و امامت را پوشش می‌دهد. توجه به این قاعده می‌تواند در تعیین شکل و شیوه هدایت راه‌گشا باشد. در این نوشتار، دربارۀ مبانی این قاعده کندوکاو شده و مفاد دقیق آن تبیین گردیده است. در ادامه و با تکیه بر درکی تازه از قاعده و مبانی آن، به آثار در حوزه‌های امامت و مهدویت اشاره شده است. مهم‌ترین نتیجه این نوشتار، تغییر رویکرد نسبت به مدعیانی است که خود را به جایگاه امامت منتسب می‌کنند و مدعیاتی است که در حوزه علائم ظهور ابراز می‌شود.
