اولیای خدا برترین آموزگاران تاریخ‌اند؛ از یک‌سو از سرچشمه وحی و مصدر حکمت برخوردارند و از سوی دیگر بر هر آن‌چه در درون بندگان و در روابط میان ایشان می‌گذرد شاهدند. تأمل در چگونگی آموزش معارف مهدوی می‌تواند بر ظرافت و دقت ایشان دریچه‌ای بگشاید و بابی باشد برای درک شرایط اجتماعی آنان. اندیشۀ مهدویت، نگاهی به آینده است؛ نگاهی که بر حجم بزرگی از روایات و بخشی از آیات تکیه دارد. اما ایجاد این نگاه با چه هدفی همراه است و چه تأثیری بر مخاطبان دارد؟ بررسی چگونگی و چرایی طرح اندیشۀ مهدویت در قرآن و سنت، نیازمند ترسیم چارچوبی و پرداختن به مقدماتی است و دغدغۀ این نوشتار، رسم این چارچوب و تمهید مقدمات کار است.
