استادیار و عضو هیئت علمی دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس تهران
چکیده
این مطالعه بر محور سوال انجام شده است که اگر قرار باشد فیلمنامهای با محوریت «حضرت مهدی» نگارش شود آن فیلمنامه از چه الگوی تکنیکی و فرمی تبعیت خواهد کرد. الگوهای طراحی فیلمنامههای سینمای کلاسیک عموماً بر الگوی ارسطویی استوار است که با توجه به مبانی فلسفی و خاستگاههای فرهنگی چنین الگوهایی_ نمیتواند ظرف ایدهالی برای طرح شخصیتهای قدسی مانند معصومین و حضرت حجت7 قرار گیرد. با توجه به ابعاد عدیده ساختار در فیلمنامه (مانند پیرنگ ماجرا، شخصیتپردازی، دیالوگنویسی و...) این مطالعه تنها بر بعد «شخصیتپردازی» در فیلمنامه متمرکز شده که از طریق احصاء مختصات تکنیکی و مقتضیات شخصیتپردازی در فیلمنامه_ کارآمدی انها را در طرح شخصیت حضرت مورد ارزیابی قرار میدهد. فرضیه این مقاله این است که قابلیتهای تکنیکی فیلمنامهها با الگوهای ارسطویی عموماً مناسب طرح شخصیتهای زمینیاند و باید در ویژگیهای ساختاری این الگوها از جمله اصل شخصیتپردازی تصرف کرد و قابلیتهای نوینی را در ساختار فیلمنامه ارائه داد.