آموزه معاد و برپایی قیامت از اساسی‌ترین اعتقادات اسلامی مورد توجه گرایش‌های تأویلی جریان‌های انحرافی بوده است. متصوفه که تاریخی به گستردگی دوره اسلام دارد؛ تأویل را به عنوان شیوه‌ای برای درک باطن شریعت و حقیقت مکنون در آن به کار بسته است. متصوفه معتدل هرچند بر وقوع ظاهری و حقیقی واقعه قیامت و مفاهیم مرتبط با آن صحه گذارده لکن بیانی تأویلی از مقامات قیامت بیان داشته است که مایه انحرافاتی در جامعه اسلامی شده است. این پژوهه با روش کتابخانه‌ای و به‌گونه توصیفی تحلیلی به بررسی تأویل متصوفه در مفهوم قیامت می‌پردازد. این جستار پس از دنبال نمودن سیر تأویل‌گرایی در مفهوم قیامت، تبیین اقسام قیامت در دیدگاه متصوفه و تأویلاتی که بر آن آموزه وارد شده است به این دستاورد رهنمون شد که چنین تأویلاتی منجر به اباحی‌گری، زمینه‌سازی برای نسخ شریعت، بدعت‌گذاری در ایجاد آئینی ساختگی و سستی نسبت به موضوعات مختلف شریعت الاهی شده است.
